در هر زمان، آدمی با توجه به شرایط و درونیاتِ خود تصمیمی میگیرد و عمل میکند، حال چه عاقلانه و دُرست، چه شتابزده، احساسی و غلط، چه در جهتِ خوبی ها و کمال و چه در جهتِ امیالِ مادیِ صرف؛ این شاید ساده ترین تعریف از نقطه ی آغازینِ نبردِ همیشگیِ حق و باطل باشد.
در سیرِ تاریخی که در اواخرِ عمرِ آخرین پیامبرِ پروردگار سعی در مُنزوی ساختنِ وصّیِ رسول الله داشت، اقدام به خاموش کردنِ نورِ خدا[1] (فرزندِ رسولِ خدا، حضرتِ صدیقیه ی طاهره سلام الله علیها) نمود، امام حسن مجتبی علیه السلام را به صلح و امام حسین علیه السلام (ثار الله) را به مَسلَخ کشانید و...که توضیحاتِ ظریف و دقیقی دارد و کارِ یک شبه ای نبوده اند؛ -سخن کوتاه میکنم-، در وضعیتی که همه گونه تلاشی برای دور نگاه داشتنِ ائمه ی معصومین علیهم السلام از حق-شان و تضییعِ حقوقِ جامعه وجود داشت و بازار فرقه های ساختگی داغ میشد، از ویژگی های برجسته و موردِ اعترافِ هر سخنِ منصفانه ای در موردِ حضرتِ جعفر بن محمد صداقت میبود.
شهادتِ امام جعفرِ صادق علیه السلام را تسلیت عرض میکنیم.
پروردگارا! ما را از پیروانِ راستینِ اولیائت قرار ده! آمین یا رب العالمین
[1] هر آن شمعی که ایزد بر فروزد *** کسی کَش پُف کند سَبلَت بسوزد {ابوسعید ابوالخیر}
در پَنجَری: http://panjari.blog.ir/post/%D8%A7%D9%85%D8%A7%D9%85-%D8%AC%D8%B9%D9%81%D8%B1-%D8%B5%D8%A7%D8%AF%D9%82-%D8%B9%D9%84%DB%8C%D9%87-%D8%A7%D9%84%D8%B3%D9%84%D8%A7%D9%85
