کم ظرفیتیِ واژگان و پایین بودنِ سطحِ اشتراکاتِ مؤثر سببِ بیشتر شدنِ نیاز به استفاده از ترکیبات و توضیحات می شود، و این خود ضعف هایی دارد. برای نمونه به عباراتی همچون "انسانِ متعهد" و "مسئولِ خدمتگزار" عباراتِ اضافی گفته میشود که به معنایِ حقیقی عباراتِ اضافی هستند که گاه استفاده از آن ها ضروری می شود و این ضرورت باید درمان شود. چرا این عبارات به معنای حقیقی اضافی اند؟ چون آدمی در مسیرِ "انسان شدن"، شاملِ "متعهد بودن" است و "مسئول بودن" شاملِ "خدمتگزار بودن". اضطرارِ استفاده از صفاتِ اضافیِ این چنین به مثابه ی درد است در بدن، نشانه ی وجود یا بروزِ مشکل.
در همین راستا همه ی عبارات چنین سرنوشتی ندارند، گاهی عبارات تیرِ خلاص-اند به کج-فهمی، فتنه، انحراف یا هر خطای دیگر، گاهی روشن-گری اند، همچون: ملتی برای ملت.
به همان گونه که بزرگان فرموده اند و خیلی به پیروی تکرار کرده اند، "سید محمد حسینی بهشتی" از نوادر بوده است؛ زمانی اوجِ شخصیتیِ چنین فردی مشخص می شود که بزرگی چون امام خمینی (رحمة الله علیه) و حضرتِ آقا (حفظه الله) که مسلط و نکته سنجند و در الفاظ رودربایستی و اسراف نمیکنند به بزرگی از وی یاد میکند.
از دلایلِ اضطرارِ استفاده از عباراتِ اضافی انحراف، استحاله، فتنه و تصاحب را میتوان نام برد که نمونه ی تصاحب و تفسیر به رأی زمانی به روشنی شعار داد: «بسیجیِ واقعی همت بود و باکری.» و چراییِ این شعار مهم است؛ حال آن که شهید محمدابراهیم همت و شهیدان باکری به روشنی بسیجیِ ولایی با خطوطِ قرمزِ اصولی بودند که در رفتار و سیره شان مشهود بود؛ حال #سید_مظلومان و از این دست.
در نهایت یادآور می شوم فقدانِ اشخاصِ بزرگی همچون حضرتِ امام خمینی (رحمة الله علیه)، جاوید الاثر امام موسی صدر، شهید سید محمد حسینی بهشتی و شهید مرتضی مطهری گرچه ضایعه ای بزرگ است اما برای جبرانش می بایست از برکاتِ به جا مانده از ایشان استفاده ی حداکثری نمود.
