برای زندگیِ بهتر باید
پیشرفت کرد، یعنی تغییرِ خوب و تغییر به سمتِ خوبی. هر کاری را میتوان فارغ از نیت
(خواستِ قلبی) خوب یا بد انجام داد، به این معنی که میتوان به طرزی مُفتضحانه دفاع
یا به بدترین و آزاردهنده ترین شیوه دلسوزی کرد! میشود برای آباد کردن تلاش کرد و
خرابی و مزاحمتِ زیاد به بار آورد و حتا فقط خرابی به جا بگذارد، از سویی هم میشود
مسئولانه برای کلِ مسیر برنامه داشت و تا آبادسازی پیش رفت.
برای هر ساختنی ممکن است تخریب لازم باشد، در ابعادِ انسانی ممکن است حداقل تلنگری لازم باشد، اما کدام تخریب؟
تخریبِ ساختمان ها هنوز هم در خیلی موارد با بیل مکانیکی و پتک و فرآیندی زمان-بر و مستهلک-کننده صورت میگیرد و روشِ دیگری هم هست که به صورتِ مهندسی، با حداقلِ محیطِ تحتِ تأثیرِ تخریب، حداقلِ زمان و آلودگیِ صوتی برج ها را تخریب میکند.
اما این ها فقط تخریب است، ساختن که فقط تخریب نیست و رسالتِ هیچ آدمی هم صرفاً تخریب نیست، چه برسد به جایگاهی همچون نویسندگی، کارگردانی و همانند اینان. اگر کسی در عمل، کار یا مفهومی را انتزاعی در نظر بگیرد و با این مبنا کار کند، مسلماً تقصیری هست و به مثابه ی تَحَجُّر میماند، چه بَدَوی و چه مدرن.
ای کاش متوجه این موضوع بشویم که نمایشِ صرفِ واقعیات نه تنها کافیِ راهگشایی نیست، که نمایشِ صرفِ واقعیات کافیِ ضربه دیدنِ روحیه ها، امیدها و سیاهی رفتنِ دیده ها است! و از این مهمتر، شناختِ دُرستِ جایگاهِ خودمان و رسالاتمان است.
#هیس_دخترها_فریاد_نمیزنند #زیر_سقف_دودی
