وضع خراب بود، مالِ الان نیست.

اگر که آمار، تحلیل ها و پیش بینی ها افتضاح نبود، هیچ گاه اتاق های چاره-اندیشیِ معجزه-سازِ آن جریانِ خیلی وقت مرده، بزرگانشان، دولت و به ویژه شخصِ رئیسِ دولتِ مستقر فکرِ به میدان آوردنِ معاونِ اولِ خود را هم نمیکردند، چه برسد به عملیاتی کردنِ این.

 

{این پرانتز مهم است} (برای امثالِ بنده، که بنده کوچکترینشان هستم، در اولویت منافعِ ملّی است، منافعِ جمهوریِ اسلامی است، نه شخصِ فلان یا بَهمان؛ و هنگامی که نگاهت چنین باشد، حتا از وجود جریانی گمراه و سطحی-نگر و دست به گریبانِ منافعِ گروهی و شخصی آزرده میشوی، چه برسد به این که دولتی کارنامه ای سیاه داشته باشد؛ که این خسارت، ابتدا به نظام است و مردم.)

 

اما تحلیل ها خیلی زود به الزامی بودنِ این طرح انجامید و تلاش برای آن بود که توضیحات و توجیهات و در نهایت خرابی ها متوجهِ معاونِ اول شود و رئیسِ دولتِ مستقر به مدال های "اولین ها"ی آن بزرگان نیافزاید.

بالاخره، میبایست دوره ی تأثیرگذاریِ بازی های رسانه ای بر توده ی مردم و سوءِ استفاده از ابزارهای قدرت، توسطِ اجماعِ عمومی تمام شود؛ و بنده هم چون قطره ای از دریای ملتِ ایران امیدوارم اولین نقطه اثرِ این مهم همین انتخابات باشد. چه این که تحلیل هایی که به دورِ دومِ انتخابات میرسند متوجهِ "رأی سیاسی"، "توده-واری"، "سوءِ استفاده ی دارندگانِ ابزارِ قدرت" و "سیاسی-کاری" هستند و رئیسِ دولتِ مستقر، آن آقا و دوستانشان چشم به این ها دوختند.

و خیلی مهم است که این آقایان به کجا رسیده اند که (بر فرضِ محال) تُفِ سر بالای رئیسِ جمهور شدنِ معاونِ اولِ خودشان را (بعد از تنها 1 دوره ریاستِ دولت) متحمل شوند! این آقایان، همان هایی هستند که با دستِ خالی قمار کرده اند.

فتأمل.