یخچال ها رتبه ی انرژی دارند؛ مبنای رتبه-بندیِ یخچال ها نسبتِ کارِ مفیدی که انجام میدهند به میزانِ انرژیِ مصرفی است. مفهومِ راندمان (بازدهی) برای همه ی مجموعه ها (از یخچال، اتو، ...، ماشین، سانتریفیوژ، کوره، ...، تا مدرسه، گروه های علمی، فرهنگی، سازمان ها، وزارتخانه، دولت و...) تعریف میشود. برای بالا بردنِ بازدهی باید 2 کار انجام داد:
الف- کاهشِ اصطکاکات و هر گونه هدر-رفتِ انرژی.
ب- افزایشِ کارِ مفید.
دولت نیز به عنوان مجموعه ای واحد میبایست به افزایشِ بازدهیِ خود همت گمارد و در عینِ حال، به عنوانِ زیرمجموعه ای از نظام میبایست ملزم به افزایشِ بازدهیِ نظام باشد.
در ارتباط با افزایشِ بازدهیِ دولت در نوشتاری دیگر مطالبی را عرض خواهم کرد، و در این نوشته به موضوعِ مهمتر که نقشِ دولت در بازدهیِ نظام است میپردازم.
هم اکنون در دهه ی چهارمِ انقلابِ اسلامی بِسَر میبریم و نظامِ اسلامی تثبیت شده و شاکله ی نظاماتِ لازم شکل گرفته است. (خواهش میکنم توجه داشته باشیم که ملزومات و ملازماتِ شرایط و خواست هایمان چیست.) این که نظامِ اسلامی تثبیت شده و نظاماتِ لازم جهتِ استمرار و پیشرفتِ نظامِ مردم-سالاریِ دینی شکل یافته است معانیِ زیادی دارد، از جمله فرد-محور نبودن، هزینه-بر بودنِ رویاروییِ سخت برای دشمنان و...
دولت زیرمجموعه ی نظام است، زیرمجموعه ای سطحِ بالا، به مثابه ی چرخ-دنده ای مهم و تأثیرگذار در ساختارِ ساعتی دقیق. مجموعه ای از چرخ-دنده ها زمانی بیشترین بازدهی را دارد که چرخ-دنده ها در بالاترین سطحِ هماهنگی و با کمترین اصطکاکِ ممکن در فعالیت باشند. بنابر این وظیفه ی دولت از مَنظَرِ تأثیرگذاری بر بازدهِ مجموعه ی بزرگتر ایجاب میکند تا بیشترین هماهنگی را نظامات داشته باشد و چه در سطحِ اجرایی، چه سطحِ سیاستگذاری و اصلاحِ ساختار میبایست ملزم به این اصل باشد. و خودِ این اصل نیز ملزومات و ملازماتی دارد که پای-بندیِ به آن ها اهمیتی به مراتب عملیاتی-تر دارد.
فَتأمل.
