پیش نِوِشت. تمایل داشتم فرصت میکردم و پیش از بررسیِ صلاحیتِ کاندیداها این نوشته را منتشر میکردم.
از کنارِ هم قرار دادنِ گفتار و اعمالِ هر شخص، می توان به اهداف و شخصیتِ او پِی بُرد. از سویی، تغییر پیامدی اجتناب-ناپذیر است و البته دُرست یا غلط بودنِ آن اَهَم است که در گِرُوِ رو به رشد بودن یا سقوط بودنِ تغییر میباشد. و در نهایت، معیار حالِ فعلیِ افراد است.
آقای محمود احمدی نژاد از اواخرِ دوره ی اولِ ریاستِ جمهوری به آرامی مبتلا به چرخشی گردیدند که ریشه اش در نزدیکانشان یافت میشود. و چرخشِ اساسیِ ایشان را میشود در 2 مورد ذکر کرد:
الف- (با خوشبینانه ترین حالتِ ممکن) برخوردِ ایشان با ولایتِ فقیه از منظرِ قدرت، و نه الزامِ نظری و عملی به قانونِ اساسی و اعتقاد و اطاعت است؛ چه این که ایشان در مواجهه با فرمایشات و رهنمودهای رهبری سعی در برقراریِ موازنه ی قدرت و عکس العمل از جایگاهی برابر داشته اند و تأکید بر ارتباطِ مستقیم با امامِ زمان (ارواحمان به فدایشان) مُستَمسکِ چنین مقصودی به نظر میرسد.
و این مورد یا از فهمِ نادُرستِ نظاماتِ اسلامی نشأت میگیرد و یا به آن ختم میشود؛ به همان اندازه خطرناک که سکولارها و... خطرناکند.
چه نیکو گفت سیدِ شهیدانِ اهلِ قلم: "آخرین نبردِ ما --- با اسلامِ آمریکایی است." و اگر میبود حتماً اشاره ای میداشت به این که: آیا واقعاً دوره ی اسلام-گرایی گذشته است؟!
ب- (با خوشبینانه ترین حالتِ ممکن) لجاجت در به عمل رساندنِ تشخیصِ خود در مواردِ کلان؛ همانندِ قبولِ استعفای آقای اسفندیار رحیم مشایی! در عوضِ عزلِ ایشان (آن هم بعد از تکرارِ دوستان و مجبور شدنِ دوستان به انتشارِ عمومیِ نامه ی رهبری) و اعطای بیشترین منصب به وی در جایگاهِ مسئول دفتری که عملاً معاونِ اول بودند در سایه.
چه این که این مورد قابلیتِ بررسیِ بیشتر و ریشه یابی در ارتباطِ ایشان دارد.
آقای احمدی نژاد! امیدوارم نامه ی آقای مشایی نشانه ی آغازِ راهِ شما به راهی همانندِ آن که سید محمد خاتمی پیموده است و پافشاری میکند نباشد! چرا که هم نظام و هم شما را به هزینه ی گزافه وامیدارد.
